Reisverslag

Terwijl de paasklokken hun tocht hervatten richting Rome zetten mijn reisgenote en ik, na ongeveer een uurtje vliegen, voet aan grond op Tsjechische bodem voor een bezoek aan Praag.  Pasen heeft hier overduidelijk nog een belangrijke betekenis en hiervan getuigen de bomen die in straten en op pleinen zo goed als allemaal versierd zijn met kleurige linten.  Na kennis te hebben gemaakt met de Tsjechische behulpzaamheid (bij de zoektocht naar het juiste metrostation legt een jonge meid spontaan het reilen en zeilen van het openbaar vervoer uit) zoeken we ons hotelletje in een wirwar van straatjes en het duurt even alvorens we de juiste richting uitgaan.  Deze richting blijkt eveneens de juiste te zijn als het aankomt op het kiezen van een restaurantje en uit het oneindige aanbod dat er te vinden is in Praag, kiezen we ervoor om ons de eerste avond te goed te doen aan de Italiaanse keuken.  We zijn paraat om ’s anderdaags de Oude Stad in te trekken.

Mijn reisgenote neemt na het ontbijt vastberaden het stadsplan ter hand en zal ons de hele Oude Stad door loodsen.  We beginnen onder een zacht zonnetje te wandelen langs de prachtige gebouwen zoals het Royal Theatre en het Representatiehuis en bezoeken de Kruittoren die ons een prachtig uitzicht biedt op de stad maar ons eveneens een blik laat werpen op de donkere wolken die zich samenpakken.  Van aan de Kruittoren lopen we stilaan naar het Oude Raadhuis om de astronomische klok te bewonderen en bij elke stap die we zetten, verschuilt het zonnetje zich meer en meer achter de wolken.  We houden onze blik strak gericht op de klok en wachten tot het schouwspel begint, de deurtjes zich openen en de kleine apostels zich laten zien.  Klokslag 11 uur is het zover en we verbazen ons niet enkel over wat de astronomische klok ons laat zien maar ook over de sneeuwbui die net is losgebarsten.  Dikke vlokken dwarrelen neer en de kou dringt meer en meer tot ons door.  Er zit niets anders op dan onze tocht door de Oude Stad te onderbreken en een spurt in te zetten naar ons nabijgelegen hotelletje om een dikke, warme trui aan te trekken en we nemen ineens het besluit om de rondleiding te volgen in het Oude Raadhuis en de vroegere kelders…beschut tegen de kou en de sneeuw.
Warm aangekleed zetten we in de namiddag onze tocht verder door de Oude Stad langs gezellige steegjes, ontelbare kerken en kleine winkelstraatjes om de Karelsbrug over te steken richting het Kampa en de Petrinheuvel.  Maar de oversteek van de Karelsbrug wordt met een half uurtje uitgesteld en we verwarmen ons bij een warme chocomelk met een grote wolk slagroom…de echte wolken laten namelijk de volgende sneeuwbui los.  Eens de sneeuw uit gedwarreld is, verschijnt de zon terug in alle zachtheid en genieten we van de prachtige Karelsbrug die ons van de Oude Stad naar het Kampa voert.  Daar is het genieten van de stilte, genieten van het prachtige uitzicht dat je van hieruit hebt op de stad en van de Lennon-Wall, een klein stukje muur waarvoor heel wat mensen halt houden.  Ondanks de vermoeidheid en de stevige tocht die we er al hebben opzitten, nemen we het kabelspoor die ons naar de top van de Petrinheuvel voert.  We genieten van het bovenaanzicht op de stad en besluiten te voet langs de hongermuur naar beneden te wandelen en te genieten van deze groene oase van rust.  We kiezen alvast een eethuisje gelegen op twee meter van onze hoteldeur…verder dan dat willen onze benen ons niet meer dragen.

Na een verkwikkende nachtrust zijn we helemaal klaar voor een “koninklijk” dagje in Praag met een bezoek aan de Burchtheuvel.  Het weer zit in elk geval mee en het zonnetje is de hele dag van de partij.  We beginnen bij de Daliborkatoren en het Gouden Straatje dat, gezien het vroege uur, zo goed als leeg is zodat we er ten volle van kunnen genieten.
Nadien is de Vithuskathedraal aan de beurt.  Tal van waterspuwers sieren de buitenkant en de al prachtige voorgevel van de kathedraal wordt nog overtroffen door de gouden mozaïeken die te zien zijn op de plaats waar de oorspronkelijke toegang tot de kathedraal lag.  Ook het interieur van de kathedraal is bijzonder indrukwekkend en een bezoek aan de Vladislavzaal maakt het helemaal af.
Ondertussen nadert het middaguur en besluiten we te gaan kijken naar de wissel van de wacht op de Burchtheuvel nadat we ook de Basiliek van Sint Joris (eenvoudig maar aan te raden) hebben bezocht.  De fanfare die we verwacht hadden en die werd aangekondigd in alle reisgidsen daagt niet op tot we, net als vele andere toeristen, beseffen dat we aan de verkeerde kant van het Burchtcomplex staan.  Na deze “eenvoudige” wissel van de wacht wandelen we door de Koningstuin (de fanfare laat zich aan die kant horen) en rusten we uit op het gezellige Burchtplein waar we voorzichtig proeven van de traditionele Boheemse keuken aan één van de kraampjes.  De keuze van mijn reisgenote (een stoofpotje van aardappelen, gehakt en kool) is voortreffelijk maar moet niet onderdoen voor mijn keuze…iets bijzonder lekkers maar evenzeer iets waarvan ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet weet wat het juist was.
Onze tocht brengt ons verder langs het Loretoheiligdom waarin een kapel te vinden is die ons, ondanks de overdadige kitsch, sprakeloos maakt en ons naar de keel grijpt.  En dan hebben we nog niet eens een blik geworpen op de Strahov-bibliotheek.  De beide zalen, de rijen boeken en de plafondschilderingen zijn een hoogtepunt.
De gehele Burchtheuvel is op zich al een reden voor een bezoek aan Praag.

Op onze derde dag in Praag zijn de koude en de regen terug en het lijkt wel alsof het weer zich afstemt op het bezoek dat we gepland hebben, de Joodse wijk in Praag.  We starten ons bezoek bij de Pinkassynagoge en de Oude Joodse begraafplaats.  Twee monumenten die hun indruk nalaten en die ervoor zorgen dat mijn reisgenote en ik een hele tijd zwijgend rondwandelen tussen pijnlijke stukken geschiedenis.  De Ceremoniële Hal en de Klausensynagoge liggen vlakbij en ik durf het toch aan om de jonge maar streng uitziende zaalwachter te vragen of we foto’s mogen nemen. Ik krijg een resolute “neen” maar van zodra we verder gaan, grijpt hij me bij mijn arm en fluistert heel zachtjes…twee of drie foto’s voor eigen gebruik zijn geen probleem en als u naar boven gaat en ver genoeg achter de balustrade blijft dan kan ik niet zien wanneer u foto’s neemt.  Even later is hij verdwenen en blijkt hij plaats te hebben genomen achter de kassa die vlakbij de trap ligt die ons naar boven leidt.  Wanneer mijn reisgenote en ik passeren, knipoogt hij en wijst hij naar boven.  Ik glimlach en neem heel stilletjes de foto’s die ik wilde nemen.  In de Ceremoniële Hal houdt bij de ingang een man “de wacht” die op zijn beurt nogal een norse indruk geeft.  Wanneer een toerist de Hal binnenwandelt zonder zijn ticket te laten zien, doet de oude man pogingen om vanachter zijn tafeltje duidelijk te maken dat hij het ticket moet controleren.  Hij beheerst echter de juiste taal niet en ik  besluit dan toch maar in te grijpen en de toerist duidelijk te maken dat de man zijn ticket wil zien.  De norse man kijkt naar ons, legt zijn hand op zijn hart als dank en glimlacht innemend.  Het zit hem in de kleine dingen…mijn dag kan alvast niet meer stuk.
Na het bekijken van de Hebreeuwse klok op het Joodse Raadhuis en de Oude-Nieuwe synagoge houden we als laatste halt bij de Spaanse synagoge…naar mijn mening de mooiste van de wijk.  Het Moorse interieur is adembenemend en ons bezoek wordt enkel verstoord door scholieren die klaarblijkelijk meer interesse hebben in het nemen van “selfies” dan in de bittere geschiedenis die hier tentoon wordt gesteld.
In de namiddag willen we, ondanks het gure weer, de boot nemen om een bezoek te brengen aan een kasteel/museum dat op het verlanglijstje van mijn reisgenote staat.  Wanneer blijkt dat de boot niet vaart, schakelen we probleemloos  over naar busvervoer tot we denken dat we niet meer verder geraken.  Na  een wandeling van een drietal kilometer komen we echter tot de vaststelling dat de eindhalte van de bus zich niet enkel vlak voor het museum bevindt…het museum is ook gesloten wegens restauratiewerken.  We hervatten de tocht in omgekeerde richting en stappen vanuit het centrum richting het parlement…ook open voor bezoekers…enkel niet op het moment dat wij het willen bezoeken.  Ik staar wat naar mijn stadskaart om te zien welke richting we nog uit kunnen terwijl mijn reisgenote de kaart van de naïviteit trekt.  Ik zie haar stilletjes richting en  daarna voorbij de politie-agent sluipen en stapje per stapje nadert ze steeds meer en meer het binnenplein van het parlement om vervolgens met een bijzonder goede “ik-weet-van-niets-glimlach” te vragen of het parlement misschien toch niet open is voor bezoek.  De politie-agent is genoodzaakt een negatief antwoord te geven en stiekem verdenk ik haar ervan dat ze in haar hoofd een verstoring van de parlementaire zitting aan het plannen is terwijl ze uitroept “excuseer dat we storen maar we komen de boel bezichtigen”.  In plaats daarvan brengen we nog een bezoek aan de Sint-Nicholaaskerk waarvan het interieur en in het bijzonder de fresco’s de opgedane teleurstellingen van de namiddag in één ruk uitwissen.

Op donderdagochtend breekt de zon volop door in Praag en bezoeken we buiten de stad Vinohrady Cemetery waar Vaclav Havel begraven ligt. Ik leef nog altijd in de veronderstelling dat mijn reisgenote en ik die naam de hele tijd verkeerd hebben uitgesproken want hij doet bij niemand een belletje rinkelen…tot we het hebben over “the president”.  Dan weet plots iedereen over wie  het gaat.  Mijn reisgenote amuseert zich kostelijk met het feit dat ik het zo serieus neem maar het lachen vergaat haar wanneer ze iets later voor een gesloten Nationaal Theater staat. Geen rondleidingen op donderdag schijnt het.  We lopen langs het Dansende Huis dat vlakbij staat en hoewel het Karelsplein hier maar een halve kilometer vandaan ligt, denken we een betere weg te kennen en lopen we vervolgens een omweg van ongeveer twee kilometer. Het Karelsplein ligt er rustig bij en het is op een bankje heerlijk genieten van het zonnetje.  We besluiten nog een bezoek te brengen aan de Jeruzalemsynagoge en op weg daarnaartoe wordt ons stadsplan nog even ongevraagd en onverwacht uit onze handen genomen door een jongedame die beslist om zelf aan ons de weg uit te leggen.  De synagoge zelf is een verborgen parel in een klein straatje in Praag.
Van daaruit gaat het te voet langs het Nationaal Museum en het Wenceslasplein en zetten we ons in de zon neer op een terrasje op het Oude Stadsplein nabij de astronomische klok.  Het valt ons op dat er op het pleintje voor de klok telkens minder en minder mensen te vinden zijn, er steeds meer politiemensen tevoorschijn komen en een rode loper wordt uitgerold.  De nieuwsgierigheid haalt het van de vermoeidheid en we vragen of er iemand op bezoek komt.  Jawel…Prins Albert van Monaco wordt verwacht.  Een blik tussen mijn reisgenote en mezelf is voldoende om te weten wat er ons te doen staat…ellebogenwerk tot op de eerste rij.  Daar vatten we post…als volleerde “royalty-watchers” tot het regeringshoofd van het fiscaal paradijs met ons naar de voorbijkomende apostels heeft gekeken om klokslag 18 u…

…een royale afsluiter van een citytrip.  En ben je niet onder de indruk van de prachtige Oude Stad, de mooie bewaard gebleven gebouwen, de rustgevende stukjes groen en de immens mooie Burchtheuvel…dan val je zeker en vast wel als een blok voor de vriendelijke, behulpzame en charmante inwoners van Praag.