Ondanks een veelbesproken faillissement en de daaruit voortvloeiende annulatie van mijn geplande reisje kan ik (dankzij enkele omboekingen) op hetzelfde moment vertrekken naar dezelfde bestemming. Na een vlucht van ongeveer 4,5 uur land ik op Tenerife. Het Canarische eiland baadt in de zon terwijl iedereen in België tegen wil en dank opgescheept zit met het herfstweer dat zijn intrede doet. In tegenstelling tot wat werd verwacht, staat er geen chauffeur op me te wachten in de aankomsthal maar een dame van hetzelfde bedrijf wil de zaak snel opgelost zien. Ze neemt me de vouchers uit de handen, telefoneert er op los en na drie verdienstelijke maar mislukte pogingen om mijn achternaam uit te spreken, schalt er door een telefoon in de aankomsthal van de luchthaven van Tenerife Zuid dat Cindy naar Puerto de la Cruz moet gebracht worden … waar ik na anderhalf uur en een eerste kennismaking met de plaatselijke rijstijl aankom.
Mijn hotelletje is strategisch uitgekozen en bevindt zich heel dicht bij het vertrekpunt van meerdere bussen die naar alle richtingen op het eiland gaan. En op mijn eerste dag in Tenerife plan ik meteen de verste busrit van de hele week en dit richting de Piramides van Guimar. De rit begint onder een dicht wolkendek maar eens de zon zich laat zien, gaan de wolken er al snel vandoor. De busrit naar Guimar is volgens velen (zo toch de commentaren op het internet) een haast onmogelijke taak maar na 2,5 uur rijden met slechts één overstap ben ik in het centrum van Guimar aangekomen. Na een klimmetje van ongeveer 20 minuten door de straten van het dorpje ben ik bij het Etnografische park dat er erg verzorgd bij ligt. De wandeling door de botanische tuin langs de piramides, de giftige tuin en de tentoonstelling Kolonizing Polynesia and Rapa Nui zijn bijzonder de moeite waard en ook de expositie over Thor Heyerdahl en de tentoonstelling in het kleine museum Casa Chacone zijn eenvoudig gebracht maar leerrijk. Wanneer ik na ongeveer 1,5 uur terug richting het busstation wandel, haal ik toevallig net de bus naar Candelaria. Wanneer ik aan de buschauffeur vraag hoeveel haltes ik moet tellen alvorens er te zijn, mag ik (op bevel van de chauffeur) helemaal vooraan plaats nemen in de bus en word ik een half uurtje later aan de juiste bushalte afgezet met bijbehorende wegaanwijzingen. Aan het einde van de gezellige voetgangersstraat in Candelaria ontvouwt zich de Plaza de la Patrona met daarop een eenvoudige maar mooie kathedraal die ook op deze zondag ergens eind september een toevluchtsoord blijkt te zijn voor velen. Het kaarsjes branden is er gemoderniseerd want bij het gooien van een munt in het bakje, lichtten er evenredig aan de grootte van de munt een paar kaarsjes elektrisch op. Aan de rand van het plein staan de negen Guanchevorsten indrukwekkend de wacht te houden en als ik voor de rij beelden sta, bedenk ik me dat alleen al voor deze beelden een tochtje naar Candelaria meer dan de moeite waard is. Ondertussen is de temperatuur al richting de 30°C geklommen en besluit ik, na elk van de beelden afzonderlijk goed bestudeerd te hebben, dat het tijd is voor wat verkoeling en dus zoek ik me een gezellig terrasje uit. Helaas krijg ik daar te horen dat de elektriciteit het heeft begeven en moet ik nog enkele straten verder om de dorst te kunnen lessen. Eens terug in mijn hotelletje blijkt de elektriciteitspanne in Tenerife groot nieuws te zijn en blijkt er reeds menig artikel te verschijnen in verschillende kranten … artikels die de situatie, zo merk ik, rijkelijk overdreven voorstellen.
Maandagochtend begint net als de dag ervoor met een busrit maar deze keer naar Icod richting “El Drago”, de bekende oude drakenbloedboom in Tenerife. Terwijl ik in La Casa del Drago geniet van het snuisteren in het souvenirwinkeltje en mezelf niet kan bedwingen om een drankje te bestellen, enkel en alleen maar om te kunnen genieten van het gezellig ingerichte terrasje, komt er een mailtje binnen met de annulatie van mijn boottocht op dinsdag. Vastberaden neem ik de telefoon en even later krijg ik een heel vriendelijke bediende aan de lijn die uitlegt dat mijn ticket is geannuleerd omwille van het faillissement van de reisorganisatie waarmee ik de excursie geboekt heb. De bediende in kwestie overloopt vriendelijk alle mogelijkheden en nog geen tien minuten later verzekerd ze mij dat ik de volgende dag zoals gepland gewoon mee kan met de excursie zolang de betaling maar cash geregeld wordt alvorens ik op de bus stap. Gezien ik het herboeken van mijn boottochtje kan afvinken, begin ik aan een wandeling door de tuin richting de drakenbloedboom. De omliggende tuin aan La Casa del Drago ligt, is goed onderhouden en palmen, bananenbomen en medicinale planten wisselen elkaar in sneltempo af. Er is in de tuin ook een grotje te vinden en na wat twijfelen stap ik er toch even binnen. Maar na het onverwacht tegenkomen van een zeer goed nagebootste mummie ben ik ook heel snel weer buiten en stap ik verder tot bij de drakenbloedboom die robuust, groots, parmantig, trots en onverwoestbaar lijkt.
Nadien zet ik mijn bustocht verder naar Garachico … een stadje dat op deze maandagnamiddag helemaal ingedommeld lijkt. De Plaza de La Libertad geeft een fleurige indruk met het oude klooster aan de ene kant en aan de andere kant de toren van de Iglesia de Santa Ana felwit oprijzend. Ik wandel het kerkje binnen en laat me een ticketje verkopen om de toren te beklimmen. Niet alleen het uitzicht over de Plaza de La Libertad is de moeite waard … ook de Française die 1,5 meter omhoog springt nadat de klokken 13u slaan terwijl ze vlak eronder net een foto neemt, is er eentje om in te kaderen. Na een wandeling door de kleine stadstuin wandel ik terug naar de bushalte langs de rotsbaden van El Caleton en de Rots van Garachico terwijl het oceaanwater met volle kracht tegen de rotsen beukt en hoge schuimtoppen achterlaat. Eens het water is weggetrokken proberen tientallen krabbetjes vanop de stenen terug de oceaan in te belanden. Op de terugweg krijg ik via mail de tweede annulatie van de dag binnen en blijkt dat ook mijn kabelbaanticket voor El Teide wordt geschrapt. Dit keer vind ik geen soelaas bij de onvriendelijke bediende aan de andere kant van de lijn en komt één van mijn beste vrienden eraan te pas. Hij werpt zich op als reddende engel en bestelt me vanuit België een nieuw ticketje voor de kabelbaan. Er rest mij enkel nog mijn taxichauffeur te verwittigen die me vanuit Puerto de la Cruz naar de kabelbaan van El Teide zal brengen. De taxichauffeur blijft vriendelijk en relax … ook al vergis ik me keer op keer als het aankomt op dag en datum van mijn kabelbaanticket. Wanneer uiteindelijk alles zonneklaar is, zoek ik na al het regelwerk verkoeling voor mijn hersenen en spring ik boven op het dak van het hotel in het kleine maar hemelse zwembad.
Reeds een half uur voor de afgesproken tijd sta ik al klaar aan de ophaalplaats voor de boottocht en dit met mijn gsm in mijn handen en het voornemen om te bellen naar het catamaran-bedrijf van zodra het “academische kwartiertje” verstreken is. De bus is echter stipt op tijd en na nog een extra telefoontje ter controle mag ik mee voor het walvissen spotten. Na twee uur rijden komen we aan bij Playa de las Americas waar we in de haven van Los Cristianos naar de catamaran worden gebracht. Na een drietal kwartiertjes varen, is het dan eindelijk zo ver en krijg ik te zien waarvoor ik de excursie heb geboekt. De boot wordt stilgelegd, het wordt muisstil aan boord en dan hoor en zie ik ze het … een vin, nog een vin, een staart, een zuchtend geluid gevolgd door een waterstraal die de hoogte in spuit,… voor de eerste keer in mijn leven zie ik walvissen in het wild en ik kan mijn geluk werkelijk niet op en wanneer we vervolgens vlak naast Los Gigantes varen denk ik dat ik op de terugweg heel de tijd een glimlach op mijn gezicht heb van pure kinderlijke tevredenheid en verwondering.
Na de gelukzalige boottocht op dinsdag, kies ik op woensdag terug de bus als vervoermiddel en dit naar het oude stadscentrum van La Orotava, één van de mooiste oude stadskernen van Tenerife. Ik wil mijn wandeling door het stadje beginnen bij de Plaza de la Constitucion maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan want ik krijg het woord “constitucion” klaarblijkelijk geen enkele keer juist uitgesproken waarna ik het dan maar aanwijs op een kaartje. Na ontelbare keren de foute kant te zijn opgestuurd, neemt een bewoner van het stadje het heft in handen en stapt hij bijna mee tot ik aan de juiste straat ben. Vanop het gezellige pleintje geniet ik van een mooi panoramisch uitzicht op de oude stad met al de kleurige torentjes en loop ik langs het Liceo de Taoro en de botanische tuin Jardin Victoria waarin sommige planten overduidelijk lijken te kreunen onder de hitte. Van daaruit loop ik rechtstreeks door naar het tweede botanische tuintje dat vlak achter het Plaza del Ayuntamiento ligt waarop het stadhuis statig staat te pronken. Van daaraf is het gezellig klimmen en dalen langs de prachtige gekleurde huizen richting het Casa de Lecarna waar een verrassing van formaat wacht wanneer ik ineens in een kerstwinkel sta en dat enkel nog overtroffen wordt door één van de mooiste huizen uit de straat: het Casa de los Balcones. De oude kamers en vooral het houtsnijwerk en de binnenplaats zijn pareltjes van een bijzondere schoonheid. De hele wandeling door het oude stadje maakt dat ik La Orotava een absolute aanrader vind bij een bezoek aan Tenerife. Maar na drie uur wandelen door de straatjes en de steeds stijgende temperaturen rond ik de dag af op het dak van het hotel in een strandstoel afgewisseld met hier en daar een plons.
Van zodra de dag begint is het al aan te voelen dat het weer een erg warme dag gaat worden op Tenerife waardoor ik een hele voorraad water en Fanta insla alvorens aan een wandeling te beginnen die niet zo bekend lijkt te zijn onder de toeristen. Nadat mijn voorraad drank is aangekocht, vraag ik aan één van de taxichauffeurs aan de bushalte om mij naar Hotel Maritim te brengen. Hij vraagt meteen of ik wil gaan zwemmen maar wanneer ik aangeef dat ik wil gaan wandelen, begrijpt hij meteen wat ik bedoel. Vijf minuutjes en enkele luttele euro’s later zet hij mij af helemaal achteraan de parking van het hotel waar het paadje van de wandeling begint. Ik begin meteen aan de afdaling om vervolgens na 100 meter voor een compleet afgesloten wandelpad te staan. Het is verboden toegang wegens het risico op vallende stenen. Ik sta wat beteuterd in het rond te kijken tot ik iemand zie aangewandeld komen. De man raadt me ten stelligste aan om over een boomstam te kruipen en de afsluiting en waarschuwingsborden compleet te negeren. Wanneer ik nog wat tegenargumenten geef, weerlegt de man deze allemaal en wijst hij nogmaals naar de boomstam waar ik over moet. Met het idee dat locals wel zullen weten wat ze zeggen, besluit ik zijn advies te volgen. Ik klauter over de boomstam en begin vervolgens aan de wandeling om meteen versteld te staan van de uitzichten op de oceaan, het ruisen van het water, de stilte wanneer het pad eventjes verder wegloopt van de oceaan. Na een tochtje langs rotsformaties en een wandeling van nog geen kilometer door een woonwijk duikt het pad terug de natuur in met wederom magnifieke uitzichten en mooie bomen en planten die me omringen. Ineens duikt er ook een leegstaand gebouw op … een vergane glorie in oud-roze … die stand houdt tegen het krachtige water en die met trots de wacht lijkt te houden voor al wie er passeert. Na zes kilometer wandelpad langs de kust door dit beschermd natuurgebied kom ik helemaal onder het stof aan bij Mirador San Pedro … het eindpunt van mijn wandeling … gelukkig dat ik de felste zon van de dag voor ben en tevreden dat ik het dak van het hotel weer op kan klimmen waar deugddoend en fris water op mij wacht. Ondanks het erg warme weer ligt er voor de volgende dag een sjaal klaar en een dikke trui … want met een beetje geluk ga ik naar de top van één van de mooiste bezienswaardigheden van Tenerife … de vulkaan El Teide.
Vanaf ’s morgens vroeg ben ik al wakker en hou ik mijn telefoon goed in de gaten gezien het werken van de kabellift op El Teide erg afhankelijk is van de weersomstandigheden. Tot mijn grote teleurstelling komt er om 8u15 een mailtje en een sms binnen dat de kabelbaan zal gesloten zijn omwille van het weer. Ik laat de taxichauffeur toch komen en hoewel hij aangeeft dat ik in het Nationaal Park niet veel kan doen als de kabelbaan gesloten is, vraag ik toch aan hem om de rit niet te annuleren. De taxichauffeur is zo vriendelijk om onderweg een aantal keer te stoppen zodat ik toch wat foto’s kan nemen op mooie uitzichtpunten en daardoor ontdek ik ook de speciale Piedra de Rosa. Stelselmatig stijgen we en na kilometers rijden door het groen verandert het landschap ineens drastisch en lijkt het alsof we door een maanlandschap rijden opgesmukt met lavarotsen. De taxichauffeur rijdt even later het vertrekpunt van de kabelbaan voorbij en heeft het plan opgevat om mij vijf kilometer verder af te zetten bij de meest gefotografeerde rotsformaties van het Nationale Park. Hij redeneert (niet geheel onterecht) dat ik dan geen vijf uur moet wachten op de enige bus die terug naar Puerto de la Cruz gaat en ik dus evengoed te voet van aan de rotsformaties terug naar de kabelbaan kan wandelen waar ook de bushalte zich bevindt. Wanneer de taxichauffeur weg is, geniet ik van de rotsen bij Los Roques de Garcia maar ondanks het genieten van de mooie rotsformaties en het enorm mooie omliggende landschap is er een stemmetje in mijn achterhoofd dat duidelijk zegt er niet aan te denken de vijf kilometer richting de kabelbaan te voet af te leggen … niet in het minst omwille van de lucht die op 2500 meter hoogte wel wat anders blijkt te zijn dan de lucht “beneden” in Puerto de la Cruz. Ik vind er dan ook niet beter op dan een Frans koppel aan te spreken (in zeer slecht Frans) en hen om een lift te vragen richting de kabelbaan en na het efficiënt gebruik te hebben gemaakt van de “zeehondenblik” ben ik vijf minuten later bij de kabelbaan en dus ook mijn bushalte. Het is dan ondertussen 11u en tot mijn grote verbazing zie ik een lege wagon langs de kabelbaan naar boven gaan. Bij de infobalie krijg ik te horen dat er vermoed wordt dat de wind het komende uur zal gaan liggen waardoor de kabelbaan vermoedelijk toch in werking zal gaan. Veel toeristen zijn niet bereid om te wachten en herboeken hun ticket maar gezien mijn bus pas vier uur later zal verschijnen, installeer ik me ontspannen op één van de stenen muurtjes. Anderhalf uur later komt pas het volgende bericht en krijgt iedereen te horen dat er het volgende uur zal beslist worden om de kabelbaan in werking te stellen of om ze definitief te sluiten voor de dag. We zijn echter nog geen tien minuten verder wanneer het personeel van de kabelbaan ineens als mieren begint rond te wriemelen en het personeelsbestand lijkt te verdriedubbelen terwijl we ernaar kijken. Een kwartier later krijgen we het mirakel van de dag te horen … de wind is gezakt en de kabelbaan zal in werking gaan ! Hoewel toeristen uitzonderlijk een ticket aan de kassa konden kopen omdat vele toeristen rechtsomkeer hadden gemaakt, krijg ik voorrang omdat op mijn ticket een vroeg tijdstip staat vermeld. Zeven minuten later sta ik op 3500 meter hoogte met enkel de vulkaantop van El Teide nog voor mij. De wind raast verschrikkelijk hard, de koude lucht snijdt haast door de huid, de lucht heeft een effect op het inademen,… maar dat neemt niet weg dat het ontzettend de moeite waard is en ik na meer dan twee uur wachten en een klein mirakel op de hoogste punt van Tenerife sta … met zicht op een omgeving die niet in woorden te vatten is. En wanneer de enige bus van de dag ons terug naar Puerto de la Cruz brengt, rijdend door het prachtige landschap van lava is het daar weer … die glimlach van pure kinderlijke tevredenheid en verwondering …
…zon…
…oceaan…
…Guanchevorsten en piramides…
…walvissen spotten…
…pittoreske dorpjes en onverwachte ruïnes…
…drakenbloedbomen…
…en op 3500 meter hoogte kunnen afsluiten met zicht op de vulkaankegel…
…met een beklijvend citaat, ergens te vinden in Tenerife, in het achterhoofd…
Borders ? I have never seen one but I heard they exist in the minds of most people. (Thor Heyerdahl)
