Op een regenachtige en koude ochtend in juli staan we klaar voor een autorit van 900 kilometer richting Grandate, een dorpje op 40 kilometer van Milaan en op 8 kilometer van Como. We zijn optimistisch genoeg om te verwachten op 900 kilometer van België één of meerdere zonnestralen te vinden. De rit verloopt vlekkeloos en we blijken tijdens onze autoreizen altijd geluk te hebben met het verkeer…geen file ! Het geluk van een vlotte tocht wordt echter overschaduwd door dikke donkere wolken en een dicht regengordijn. Het humeur in de auto neemt een diepe duik maar ik hou de moed erin door te zeggen dat slecht weer altijd blijft hangen in de bergen…we moeten gewoon even doorbijten…perfect normaal fenomeen…waar niemand geloof aan hecht (inclusief mezelf) gezien het veertig kilometer voor Grandate nog steeds bar slecht weer is. Vijf kilometer verder verandert het dichte regengordijn plots in een malse, sappige bui om dan over te gaan in enkele druppels en plots op te houden. Even later stappen we uit voor onze laatste pauze en staan we in de volle, warme zon. Na een korte verderzetting van de rit komen we aan in ons hotelletje en genieten we van het warme terrasjesweer !!
Zaterdagmorgen vertrekken we richting Milaan, het eerste van ons tweedaagse bezoek aan de stad. Gezien de rijstijl van de Milanezen besluiten we de trein te nemen. Het lijkt nogal stilletjes in het station. Er is weinig beweging te bespeuren tenzij de letters op de borden die constant veranderen en waardoor het woord “cancelled” steeds meer en meer verschijnt. Bij navraag lacht de politieman ter plekke minzaam en zegt hij dat er onaangekondigde treinstakingen zijn en hij voegt er vrolijk aan toe dat dit vaak voorvalt en hij niet weet wanneer de staking voorbij zal zijn. Mijn reisgenoot is de held van de dag, gooit zich in het drukke verkeer en bruusk rijdend en fel toeterend (zoals de Milanezen) loodst hij ons naar een parking aan de rand van het centrum van Milaan. Ons bezoek aan de stad kan beginnen…met een half uur shoppen. Mijn reisgenote heeft haar nieuwe paar stapschoenen thuis ingelopen…tien minuten in de woonkamer…dat leek voldoende. Maar gezien we in het shoppingparadijs zijn, kiest ze algauw een mooi paar sandaaltjes uit en wandelen we richting de Duomo.
Langs de buitenkant is de Duomo een prachtig en imposant gebouw en we nemen dan ook de tijd om rond heel de Duomo te wandelen. Hoe licht en fijn de buitenkant is, zo donker en ruw is de indruk die je krijgt van het interieur. De grote glas-in-loodramen laten wat licht binnen maar niet genoeg om het duister van het interieur te doorbreken. We bezoeken eveneens het dak van de Duomo en dat is een absolute voltreffer. Je kan de beelden van dichtbij bewonderen, je komt voorbij magnifieke torentjes en je wordt beloond met een mooi uitzicht over Milaan. We blijven lang ronddwalen over het dak en bevinden ons in een wereld van spitsen, bogen en waterspuwers. Het dak bekoord ons veel meer dan het interieur van de Duomo.
Vlakbij de Duomo wandelen we door de Galleria Vittorio Emanuele II en hoewel de meeste mensen die er rondlopen vooral geïnteresseerd zijn in de chique boetieks lopen wij met onze neus naar de grond gericht…bezaaid met prachtige mozaïeken waarvan sommige delen op dat moment gerestaureerd worden.Â
Aan de andere kant van de Galleria komen we uit op het Piazza della Scala met aan de zijkant de beroemde Scala van Milaan en ik  geraak helemaal teleurgesteld door het zien van het befaamde operahuis. Het gebouw is enorm eenvoudig en ik besluit niet naar binnen te gaan voor een bezoek om niet nog meer teleurgesteld te geraken. Mijn reisgenoten sporen me toch aan om naar binnen te gaan en na enige aarzeling laat ik me overhalen. Ik ben er uiteindelijk zeer dankbaar voor want het interieur van de Scala is indrukwekkend mooi. Fluweel, bladgoud, kostuums, de grote luchter, het podium, de loges,…als je ernaar staat te kijken lijkt het alsof verschillende aria’s tegelijk hun aanhef vinden in je hoofd. Â
Na de Scala besluiten we richting het Cimitero Monumentale te stappen. Vlakbij denken we…maar algauw zijn we een uur stappen verder…een kleine misrekening die maakt dat we slechts één uur de tijd hebben alvorens het Cimitero zijn deuren sluit. Jammer, want in dit openluchtmuseum zouden we zonder probleem een halve dag kunnen doorbrengen. Er staat ons nog een terugtocht van een uur wandelen richting de auto te wachten in de warme zon en op de duur is elke stap er eentje te veel. Als geroepen verschijnt er plots een groot reclamepaneel in het straatbeeld van Gardaland waterpark dat gelegen is op ongeveer 30 kilometer van Grandate. We zetten dit waterpark alvast op de planning voor zondag.
Zaterdagmorgen stappen we de laatste keer in de auto richting Milaan want om half tien worden we verwacht aan de Santa Maria delle Grazie voor een bezoek aan hun refter waarin Het Laatste Avondmaal te bezichtigen is. We moeten wachten in een zaaltje, moeten dan wachten in een glazen kubus om vervolgens te mogen toetreden tot de refter. Het wordt muisstil en het twintig minuten durende bezoek vul ik helemaal met staren naar elke vierkante centimeter van de fresco van Leonardo da Vinci. Een duur ticket maar elke euro meer dan waard.Â
Hoewel niets dit kan overtreffen, bezoeken we nog het Castello Sforzesco (prachtig kasteel, mooi binnenplein) en nemen we de metro (we willen het risico op een tweede vergissing wat betreft wandelafstand vermijden) richting het speelgoedmuseum. We wandelen binnen op het adres dat onze reisgids aangeeft en staan op het middenplein van de universiteit. Twee studenten schieten ons te hulp en het speelgoedmuseum blijkt verhuisd te zijn maar niemand weet naar welk adres. En met dit foutje in onze reisgids zit ons bezoek aan Milaan erop.
Is Milaan als stad, als geheel, de moeite…Het ligt mij iets minder. Te druk, te snel, te veel modern tussen het oude… Is Milaan een aanrader wat betreft de bezienswaardigheden op zich…dan kan ik antwoorden met een grote ja ! En met deze gedachte vleien we ons de hele zondag op onze handdoek neer in het Gardaland waterpark. Baantjes trekken, kriebel in de buik bij de glijbanen…en veel zonnecrème gezien het warme zonnetje !
De dag nadien houden we het rustig met een bezoek aan San Siro, de moeite voor elke voetballiefhebber en rijden we naar Lugano voor een wandeling langs het Meer van Lugano. Alles gaat goed tot we kennis maken met de parkeerautomaat. Het ding slikt geen enkele euro in, spuwt ze enkel uit en heeft enkel honger naar Zwitserse Franken. We geraken uiteindelijk van de parking met dank aan de Turkse eigenaar van de kebab-zaak in Lugano die als enige bereid is enkele eurootjes te wisselen in Zwitserse Franken.
Dinsdagmorgen wordt ons bezoek aan Como vertraagd door onvoorziene gebeurtenissen in ons hotel. Samenkomend op de gang richting het ontbijt komt één van mijn reisgenoten paniekerig de lift uit. De woorden dak, sluipschutter, politie en geweren ontsnappen haar nog net. Ik ben niet direct verontrust maar besluit een kijkje te nemen door het raam en tot mijn grote verbazing blijkt elk dak van elke verdieping vol te zitten met sluipschutters. We besluiten de kalmte toch maar te bewaren en gaan richting ontbijtruimte. Wanneer de lift open gaat moet ik vaststellen  dat ik nog nooit zoveel agenten, kogelvrije vesten en geweren bij mekaar heb gezien. Het mag duidelijk wezen dat er iets echt niet oké is. De agenten verzoeken ons rustig te gaan ontbijten en aan de voorkant van het hotel te blijven. Ondertussen klagen mensen dat het ontbijt niet op tijd wordt bijgevuld en eisen ze een aantal euro’s terug ter waarde van één ontbijt…en dat terwijl het personeel alles doet wat het kan om alles in goede banen te leiden. Om het mogelijk te maken om van de hotelparking te geraken worden de grote middelen ingezet. Omheining doorknippen, gracht dichtleggen en planken erover. Ondertussen komen ambulanciers toe, journalisten en mensen die naar binnen worden gebracht en even later huilend buiten komen. We besluiten niet langer te wachten met ons vertrek richting Como. Wachten tot de situatie alleen maar erger wordt lijkt ons voorbehouden aan  de journalisten die er staan.Â
Wanneer we het station uitwandelen komen we terecht in het kleine maar gezellige Como. De Duomo is hier veel kleiner dan die van Milaan maar het interieur is stukken mooier. Even verderop botsen we aan de stadsmuren op een lokale markt, genieten we van beelden en tekeningen aan de gevels van de huizen en we slenteren langs de oevers van het Comomeer. We willen graag een boottochtje maken maar schatten in  dat dit nogal duur zal zijn. Niets is minder waar…de prijs valt mee…en tien minuten later stappen we in de boot die ons 1,5 uur vaarplezier zal geven op het Comomeer. Terwijl niet ver van onze boot op het Comomeer een watervliegtuigje gaat landen, krijgen we telefoon van een Belgische journalist die op twee uur tijd heeft uitgevist hoe ik heet, waar ik ben en met wie ik op vakantie ben !?!? Dat schrikt me meer af dan de gebeurtenissen in het hotel en ik besluit hem niet te woord te staan.Â
Als afsluiter in Como slenteren we nog door het park gelegen aan het meer en stilaan wordt de lucht donkerder en begint het voor het eerst tijdens deze vakantie te regenen.Â
Voor de terugkeer naar ons hotel stoppen we vlakbij nog even aan  een speelgoedwinkel met daaraan verbonden een museum van hobbelpaarden. Het is een fijn museum met prachtige carrousels en hobbelpaarden van over heel de wereld…ook Jozef, het Belgische paard staat erbij.
Bij terugkeer in het hotel krijgen we de afloop van de gebeurtenissen te horen. Terwijl wij  onderweg waren richting Como besluit er iemand op de eerste verdieping  van het hotel om zijn leven een halt toe te roepen. Onder de hotelgasten doen meteen de wildste geruchten de ronde. Er was inderdaad iemand in het hotel die de fouten opstapelde en nog meer fouten maakte om de vorige goed te maken maar we kennen zijn hele verhaal niet en dus is het niet aan ons lijkt me om zomaar een oordeel te vellen. Op kamer 128 huist voortaan het verdriet van een familie die op dinsdagochtend iemand hebben verloren…dat heeft geen oordeel nodig…
Het slechte weer zet zich de volgende dag nog even door maar toch besluiten we een paar uurtjes op uitstap te gaan. We nemen de kabellift op de Mottarone en de rit met de kabelbaan is op zich al een hele belevenis. Boven aangekomen is er niets te merken van een spectaculair uitzicht gezien de berg omgeven is door een dikke, ondoordringbare mist. We laten ons humeur echter niet bederven en genieten van de afdaling met de kabellift en van het zicht op de Borromese eilanden. De rest van de dag brengen we in alle rust door in het hotel en pratend met het hotelpersoneel dat ons trakteert omdat we van alle 198 hotelgasten de enige drie waren die gevraagd hebben hoe het met hen ging na de gebeurtenissen op dinsdagmorgen.Â
De laatste dag van onze vakantie kijk  ik een beetje op tegen de geplande uitstap naar Bellagio, een keuze van één van mijn reisgenoten. Ik vraag me af wat ik moet gaan doen in een dorpje dat bij wijze van spreken slechts één vierkante centimeter groot is en bekend staat om zijn bloemenpracht. Maar ik geef  het graag een kans en ik  moet toegeven dat ik in Bellagio de meeste foto’s heb genomen van de hele vakantie. Het kleine dorpje ademt met elke bloem die er staat een charme uit waar ik alleen maar vrolijk van kan worden. De tuin van Villa Melzi is betoverend mooi en gezien het aan de oever van het Comomeer ligt is het uitzicht een formidabel extraatje. De gekleurde huisjes en de veelvuldige bloemenperken bewonder ik van op een bankje langs het Comomeer.
De terugrit naar huis verloopt zoals de heenrit…zonder file en met dezelfde weerfenomenen zoals beschreven bij het vertrek…maar dan in omgekeerde volgorde
…zon…
…een paar regendruppels…
…een malse, sappige bui…
…een regengordijn…
…dikke, donkere wolken…
…België…
